மன்

• ம் + அன் = மன்

தமிழ்

மன் (இ)

1. கழிவு
2. ஆக்கம்
3. ஒழியிசை

விளக்கம்

தொல்காப்பியம் இடையியல் நூற்பா 3

1. கழிந்த ஒன்று
   
2. ஆக்கம் தரும் செயல்
   
3. ஒழித்தல் பொருள்.

பயன்பாடு

1. சிறிய கட் பெறினே எமக்கு ஈயும் மன்னே (புறநானூறு 235) (மன் - கழிந்துபோன ஒன்று)
2. புதுமலர் கஞல இன்று பெயரின், அதுமன் எம் பரிசில் ஆவியர் கோவே (புறநானூறு 147) (மன் - ஆக்கம்)
3. கூரியதோர் வாள்மன் (வாள் ஒழித்துக்கட்டும் என்றது)

1. அதியமான் இறந்தபோது ஔவையார் பாடிய கையறுநிலை.
2. பேகன் தன் மனைவி கண்ணகிக்குப் பூச் சூட்டினால் அது புலவர் பெருங்குன்றூர் கிழாருக்கு ஆக்கமாம்.
3. வாள் ஒழித்துக்கட்டிவிடுமாம்.