பூ
ஒலிப்பு
 | |
| (கோப்பு) |
பொருள்
பூ (பெ)
- மரம், செடி, கொடி, புல் முதலான நிலத்திணைகளில் காணப்படும் ஓர் உறுப்பு. இது பல்வேறு நிறங்களிலும், பல்வேறு மணங்கள் பரப்புவனவாகவும், பல்வேறு மென்மைகளுடன் காணப்படும். தன் இனத்தைப் பரப்ப, காயாகிப் பழமாகி விதைகள் உருவாக்கும் முன் சூல்கொள்ளும் உறுப்பு.
{{மொழிபெயர்ப்பு}ராமர்
[தொகு]
மரஞ்செடி கொடிகளின் இனப்பெருக்க உறுப்பு
|
ஐரோப்பிய மொழிகள்
இந்திய-ஐரோப்பியம் சாரா ஐரோப்பிய மொழிகள் செயற்கை மொழிகள் ஆப்பிரிக்க-ஆசிய மொழிகள் கிழக்காசிய மொழிகள்
|
இந்தியத் துணைக்கண்ட மொழிகள்
சிறுபான்மை திராவிட மொழிகள் |
அரபி
விளக்கம்
- பூ என்பது பொதுப் பெயர்! அதன் பல நிலைகள்:
- அரும்பும் போது - அரும்பு
- அரும்பிப் பனியில் நனையும் போது - நனை
- நனைந்து முத்தாகும் போது - முகை
- வெடிக்கத் தயாராக இருக்கும் போது - மொக்குள்
- அரும்பி, விரிந்து கொண்டே இருக்கும் போது - போது
- மணம் வீசத் தொடங்கும் போது - முகிழ்
- மலர்ந்த பின் - மலர்
- இன்னும் நன்றாக மலர்ந்து, மகரந்தம் அலரும் (பரவும்) போது - அலர்
- கூட்டமாக மலர்ந்தால் - பொதும்பர்
- வீழும் போது - வீ
- உதிர்ந்து கிடக்கும் பூக்கள் - பொம்மல்
- பழுப்பாய் வாடிய பின் - செம்மலர் (செம்மல்) (தினம் ஒரு பா)
- புஷ்பம் என்ற வட மொழிச்சொல்லின் தழுவல் புட்பம் என்று மாறிப் பின்பு பூ என்று மாறிவிட்டது. இதற்கு இணையான தமிழ்ச் சொல் 'மலர்' ஆகும்.(ஆதாரம் தேவை)